θεαδής

θεαδής, -ές (Μ)

αυτός που ευχαριστεί τον θεό, που αρέσει στον θεό.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θε- (βλ. θεο-) + -αδής (< ἅδος < ἁνδάνω «αρέσω»), πρβλ. αυθ-άδης].